"Si dejas de aprender, dejas de enseñar" (Joan González)

2014/02/11

A LOS NUEVOS ENTRENADORES








Hoy ha sido mi último día de clase de este curso dando las asignaturas de dirección de equipo, y dirección de partido. Dos asignaturas diferentes, pero que se complementan mucho en sus contenidos.


Ahora vienen los exámenes, aunque importa poco la nota que saquen en el examen, porque al fin y al cabo,  cada fin de semana van a pasar uno y incluso en cada entrenamiento van a poner a prueba su capacidad de ENTRENAR y lo pongo en mayúsculas, por que ya sabéis que esta palabra implica tantas cosas, que es mas difícil de lo que parece.

Mi reflexión va porque noto en los nuevos entrenadores, poca capacidad de crítica y de profundizar en aspectos como las dinámicas de los equipos, el trabajo de los entrenadores como generadores de energías, cuestionar métodos y hacer propuestas  nuevas, en definitiva la ansia de aprender.

Hace 12 años que doy clases, y os digo que he encontrado alumnos extraordinarios que ahora entrenan en alto nivel o no, pero que tenían un denominador común: querían aprender eso de entrenar a baloncesto. Leían, discutían, profundizaban, opinaban y se enriquecían. Te absorbían, pero disfrutabas. Me iba a casa con la sensación de que había dado todo de mi y que ellos quizás habrían recogido un  poquito de esta esencia de ilusión por entrenar. Cuando he estado con un grupo de entrenadores en La Seu, de Urgell , en la “Escola Joviat” de Manresa, en Puigerdá, en Barcelona...dando clases a J.A. Cuadrat, a Andreu Bou, a J. Vizcaino, Joan Peñarroya, G. Salas, C. Aneas, y tantísimos otros, perdón por no nombraros a todos, he bajado por el camino llorando por la ilusión que transmitieron, por el esfuerzo realizado durante diez días conviviendo y HABLANDO de baloncesto. Son experiencias que se viven y las recuerdas para siempre.

Una de las cosas mas preciosas que tiene esta relación de alumno y docente, es la relación que con los años se genera  amistad en muchos de los casos. Sigo recibiendo correos, notas en Facebook, y sinceridad en los encuentros en los pabellones. Seguimos recordando aquellos días, como una experiencia que nos dio la casualidad, pero que este deporte ha hecho que fuera de reconocimiento mutuo.

Ahora me encuentro entrenadores, que miran los partidos y me dicen lo mismo que los espectadores que están delante de una TV viendo el partido. No saben o no quieren, alzar la mirada y ver mas allá. ¿Lo mas importante es ver como son los minutos de Pablo Laso para caer en los tópicos,? ¿Lo mas importante es ver los mates y hacer una “ohhhh” de exclamación y no la causa que genera este gesto técnico? ¿Lo mas importante es ver el músculo de un jugador, cuando los hay que no tienen, pero usan la inteligencia para hacer de este deporte algo mas que un balón que va a la canasta?. ¿No somos capaces de leer los gestos?, ¿Solo nos preocupan los tangibles?. Caemos en la critica fácil de sentenciar a J.C. Navarro y no sabemos leer que pasa por un jugador de 33 años, líder, y con mas de 20 años de baloncesto de nivel

No quiero entrenadores que se saquen un título para entrenar. Quiero entrenadores que quieran hacer pedagogía a través del baloncesto.  Quiero entrenadores que quieran inculcar valores positivos, de esfuerzo, solidarios y que ansíen esta titulación, para desempeñar una ilusión. Una ilusión que les llevará a valorar que detrás de cada  ficha de entrenador, representas una forma de generar valores.

Has de ser honesto. Si quieres entrenar, que sea para dedicar mucho de tu tiempo a cambio de muy poco material y un mucho emocional.


No hay nada como saber que hoy tienes entrenamiento, hoy tienes una nueva oportunidad de dar...Una nueva oportunidad de emocionar.

12 comentaris:

  1. Muy buenas he leído su blog y me ha recordado mucho a uno que escribi hace unos meses...aqui tiene el link si le interesa. http://sergimarti6.blogspot.ie/2013/10/el-basquet-com-catalitzador-de-leducacio.html
    Saludos!

    ResponElimina
  2. Moltes gràcies Sergi. Ho llegiré.

    ResponElimina
  3. Muy muy de acuerdo con tu texto , hay que crear debate en los cursos por parte de los profesores ,no dictar dogmas ,que también ocurre

    ResponElimina
  4. Muy bueno Joan, lo cierto es que ésta lectura me da ganas de asistir a uno de tus cursos. :-) Yo soy de Bilbao, espero que vengas a dar algún clinic y podamos exprimirte un poco de esos conocimientos, y, aunque no sea una semana, podamos HABLAR de baloncesto un par de horas.

    ResponElimina
  5. L'autor ha eliminat aquest comentari.

    ResponElimina
  6. Muchas gracias Manhi por tu comentario

    ResponElimina
  7. Gracias Iñigo. cuando quieras voy a Bilbao, y hablamos el tiempo que haga falta

    ResponElimina
  8. Seguramente entreno incluso peor. Tengo opción de no publicar los comentarios pero creo que es de honestidad poner el tuyo. La lástima es que no pongas también tu nombre.
Intentaré modificar el texto lo mejor posible, teniendo en cuenta que mi lengua habitual no es esta.
Espero hacerlo mejor la próxima vez. Gracias por tu aportación.

    ResponElimina
  9. Moltes gràcies Joan. Molts exalumnes recordem les teves classes amb molt de carinyu i respecte. Aquesta relació professor-alumnat (continues sent l'únic a qui he vist quedar-se a veure una classe que no era teva) indicava que això que ara escrius és un convenciment, no pas paraules buïdes. Jo vaig aprendre molt amb tu, especialment, i no t'emprenyis, que no és tan dolent com em deien estar tan penjat com jo. Sempre has estat un mirall. Dit això, he de dir que això que comentes és el dia a dia d'entrenadors, però, com comentava amb un àrbitre a qui conec de batalles pretèrites una mica més amunt, durant un partit de Segona Catalana, també d'àrbitres i jugadors. Ens trobem gent a qualsevol dels tres àmbits que estan de tornada o ja han nascut ensenyats. Persones que no poden/volen aprendre més perquè ja ho saben tot. Per mi, aquest problema és molt greu, perquè estic convençut (i part de culpa és teva) que hem de ser capaços d'il·lusionar-nos cada dia per poder fer la nostre tasca, és imprescindible creure que podem aprendre cada dia quelcom nou, sigui d'un entrenador superior o d'un delegat d'equip, d'un àrbitre exeba que pita un segona amb professionalitat o d'un jugador de 35 anys que surt de casa tres nits per setmana a entrenar amb tu. I això ens falta molt al nostre esport.
    Gràcies per ser com ets Joan.

    ResponElimina
  10. Josep Maria. Les teves paraules m han emocionat. T agraeixo molt el que em dius i espero que tu tampoc canviis mai. Rep una forta abraçada

    ResponElimina
  11. HOLA JOAN FUI ALUMNO SUYO HACE YA VARIOS AÑOS Y BUENO HE SIDO ENTRENADOR DE VARIOS EQUIPOS Y ME LO HE PASADO MUY BIEN AUNQUE YA HACE DOS AÑOS QUE NO ENTRENO A CHICOS QUE ES UNA LASTIMA PERO YO SIGO JUGANDO Y PROGRESANDO PERO CREO QUE ME FALTA ALGO HE PASADO DEL SUB25 A JUGAR EN 1ª Y BUENO HA SIDO DE CASUALIDAD QUE HE VISTO SU BLOG PERO UNA DIA DE LAS CLASES PRACTICAS DE DIRECCION DE EQUIPO ME DIJO QUE FISICAMENTE PARECIA BUEN JUGADOR Y DESDE ENTONCES ESTOY BUSCANDO SERLO, CADA DIA MEJOR, AUNQUE SEGURO NO SE ACORDARA DE MI FUE EN LA ESCOLA PIA DE SARRIA CREO EN 2009.
    BUENO ESPERO QUE TODOS SUS PROYECTOS SIGAN SALIENDO BIEN Y QUE TENGA MUCHA SALUD Y MUCHO BASQUET POR DELANTE

    ResponElimina
  12. Muchas gracias Antonio. Recuerdo hace 4 años creo.
    Espero verte en las canchas pronto.

    Un saludo

    ResponElimina